piątek, 20 maja 2016

Piosenka jest dobra na wszystko.

Poczucie własnej wartości i pewność siebie nie są czymś z czym się rodzimy. Bardzo trudno je zdobyć, a zarazem łatwo stracić. Do ich uzyskania potrzebny jest długi proces, który zaczyna się w dzieciństwie, w naszych domach. Bardzo ważne jest  wtedy  zachowanie naszych najbliższych, szczególnie naszych rodziców. To jak nas traktują i czy nas szanują. Zarówno pewność siebie i poczucie własnej wartości mogą być zburzone. W dwie różne strony. Mogą być one nadmierne, lub za niskie. Większa część dziewczyn z City of Hope, oraz uczniów tutejszej szkoły ma za niską samoocenę i brak pewności siebie.  Najbardziej dotyczy  to osób, które mają problemy z nauką.  My, wolontariusze, miłością i cierpliwością pomagamy na nowo odkryć  im te cechy w sobie. Dzięki pomocy w nauce, ciągłemu powtarzaniu im, że są kochane, wyjątkowe i piękne, staramy się pomóc im budować pewność siebie. Czasami całkowicie od początku.  Lecz zdarza się,  że myślimy iż są to syzyfowe prace. Ponieważ niekiedy nasze wysiłki są niweczone przez innych dorosłych w życiu tych dziewczyn i dzieci. Najczęściej przez nauczycieli, którzy tracą cierpliwość do ciągłego powtarzania poszczególnych zagadnień, niektórym uczniom. Czasami, niestety, choć nie celowo, potrafią być oni przy tym okrutni.  

Bohaterką jednego z poprzednich wpisów była Rency, uczennica klasy trzeciej i wychowanka City of Hope. Jej niska samoocena i brak pewności siebie wynikają z tego iż została ona odrzucona przez swoich bliskich. Jest też przez nich oskarżana o spowodowanie śmierci własnej matki, która umarła wydając ją na ten świat. Rency ma problemy w nauce i nie potrafi czytać. Jej nauczycielka dobrze o tym wie. Lecz mimo to często wybiera ją do przeczytania czegoś z tablicy. A kiedy dziewczynce się to nie udaje, nauczycielka krzyczy na nią i grozi przeniesieniem do klasy drugiej. Każda taka sytuacja powoli obdziera Rency z resztek jej pewności siebie. Pewnego dnia sytuacja się powtórzyła. Było to na lekcji cinyanja. Jednego z języków zambijskich, który obowiązuje w Lusace. Dla większości dzieci w szkole jest to język obcy, ponieważ wywodzą się one z innych grup etnicznych i na co dzień posługują się innym językiem. Tak właśnie jest z Rency, jej językiem jest cibemba. Na tej konkretnej lekcji dzieci poznawały nazwy dni tygodnia w cinyanja. Nauczycielka zapisała je na tablicy i kilkakrotnie je powtórzyła. A potem wyznaczyła Rency do przeczytania jednego z nich. Niestety, niebyła ona w stanie tego zrobić. Przez co znowu usłyszała nieprzyjemne rzeczy od wychowawcy.  Potem dzieci dosłały ćwiczenie do wykonania. Połączenie  nazw dni tygodnia w cinyanja z ich odpowiednikami w języku angielskim.  Nauczycielka po kolei  wywoływała uczniów do tablicy. Jako pierwsza znowu poszła nasza bohaterka.  I ponownie wykonała swoje zadanie nieprawidłowo.  A nowowprowadzoną karą za źle wykonane zadanie było wyśmianie i zawstydzenie ucznia przez resztę klasy. Nauczycielka zwróciła się do klasy ze słowami: „zawstydźcie ją”, co dzieci skwapliwie wykonały. Wyciągnęły przed siebie swoje małe rączki i głośno zawołały „łoooooo”. Nie wiedząc nawet, że tym samym łamią serduszko swojej koleżanki. I moje. Roztrzęsiona i z łzami w oczach Rency wróciła do swojej ławki. Po niej nauczycielka zaczęła przywoływać inne dzieci, które także nie znały rozwiązania. I one dostały taką sama karę .Byłam zła i smutna.  Wiedziałam jakie szkody to wywoła w samoocenie Rency. Ale nie wiedziałam co zrobić żeby je  naprawić. Na szczęście otrzymałam pomoc. Pomoc od najlepszej z matek.

Niedługo będziemy obchodzić święto Maryi Wspomożycielki Wiernych. Z tej okazji cała klasa musi zaprezentować jakąś piosenkę dla Maryi. Ja musiałam wybrać jaką piosenkę zaśpiewamy. I wybrałam taką którą znają tylko dziewczynki z City. Miedzy innymi Rency. I to ją przed lekcjami i całym tym zdarzeniem, poprosiłam o pomoc  w nauczeniu reszty klasy. Pod koniec zajęć nauczycielka ponownie wywołała Rency na przód klasy, tym razem do zaśpiewania. Dziewczynka po doznanym wcześniej upokorzeniu nie była chętna to zrobić.  Kiedy się rozpłakała, wychowawczyni poprosiła mnie bym przyprowadziła inną dziewczynę, która także zna tą piosenkę. Ale ja chciałam dać szansę Rency. Szansę na odbudowanie pewności siebie.  Powiedziałam jej, że to jest jej szansa na pokazanie koleżankom i kolegom, oraz nauczycielce, że nie jest beznadziejna. Że ma wspaniały dar. Piękny głos, który zachwyca. To była jej szansa na zaprezentowanie jej talentu. Którym może nie jest znajomość cinyanja czy umiejętność czytania. Lecz jest on równie wyjątkowy i pochodzi od Boga. Poprosiłam ją o pomoc w nauczeniu jej kolegów tej piosenki. I obiecałam że zrobimy to razem.  Ona i ja. Trzymając się za ręce wyszłyśmy na środek i zaczęłyśmy śpiewać. Choć ja po minucie musiałam przestać bo łzy wzruszenia paliły mnie w gardło. Na koniec przy całej klasie podziękowałam jej za pomoc i poprosiłam uczniów żeby zaklaskali dla niej. I wtedy na jej twarzy zakwitł piękny i szczery uśmiech radości. Może i nauczycielka odebrała jej cząstkę poczucia własnej wartości. Ale Matka Boża oddała jej ją z nawiązką.


A po lekcjach, aby  pomóc  Rency w nauce,  wszyscy wolontariusze razem z nią zaśpiewali piosenkę o dniach tygodnia w cinyanja. Przy okazji sami się ich ucząc.